Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Εσωτερική Κατάρρευση.

 του Νίκου Μπινιάρη.

Από το 2009 έως σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται σε οικονομική, κοινωνική, και πολιτική κρίση. Είναι μια κρίση διαρκείας η οποία όμως εξελίσσεται σε ένα διαρκές δράμα με αδαείς ή κακόβουλους δραματογράφους και ένα κοινό το οποίο είναι περιδεές. Η οικονομική κρίση έφερε στο  προσκήνιο μια σειρά από χρονίζοντα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα δεκαετιών, ιστορικό-κοινωνικά είναι ο ακριβής όρος. Η ευμάρεια των τελευταίων δεκαετιών επικάλυπτε επιμελώς αυτά τα προβλήματα και οι συζητήσεις γύρω από αυτά έπαιρναν μονίμως ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Σήμερα ο τρόπος αυτός δεν έχει πια καμία πρακτική αξία. Αντίθετα, θολώνει τα ζητήματα και διαιωνίζει ανούσιες αντεγκλήσεις
Η Ελλάδα ως κοινωνία, οικονομία και κρατική οντότητα πνέει τα λοίσθια. Εμείς βέβαια πιστοί στις παραδόσεις μας, εξακολουθούμε να ανταλλάσουμε απόψεις σε επίπεδο ή σλόγκαν, ή ακαδημαϊκού προβληματισμού. Τουλάχιστον είμαστε πιστοί στις παραδόσεις του Βυζαντίου το οποίο τα τελευταία χρόνια της κρατικής του οντότητας συζητούσε για την τιάρα του Πάπα ή για το φακιόλιον του Ισλάμ. Σήμερα συζητάμε για τον κακό καπιταλισμό και το χρήμα και πως αυτό μας κατάστρεψε Μερικοί πιστεύουν πως οι ιστορικές και πολιτισμικές μας καταβολές είναι αντίπαλος του χρήματος. Άλλοι πιστεύουν πως μπορούμε να παίξουμε τη χώρα στο πόκερ με μια μπλόφα.[1] Αν η ελληνική κοινωνία, και όχι η πολιτική ηγεσία, έχει τέτοια πιστεύω και βλέψεις, τότε το παιγνίδι είναι χαμένο από χέρι, όπως λένε οι χαρτοπαίχτες.[2]
Πολύ σωστά αρκετοί συμπολίτες μας λένε: «αρκετά με τις διαπιστώσεις, προτάσεις έχετε:». Προτάσεις η ελληνική κοινωνία έχει αλλά είναι αντιφατικές και πολλές έωλες ως προς το είναι της πραγματικότητας αλλά ευχάριστές ως προς το δέον της ουτοπίας. Όντως οι  διαπιστώσεις πάνε και έρχονται. Διαπρεπείς οικονομολόγοι και αναλυτές γράφουν σοβαρότατα άρθρα για το πώς πρέπει να σωθεί η Ελλάδα. Αλλά υπάρχει ένα περίεργο κεντρικό αίτημα. Όλα αυτά πρέπει να τα κάνει η Ευρώπη και τότε η Ελλάδα θα λύσει το πρόβλημά της. Και είναι αλήθεια πως η Ελλάδα έχει υποστεί μεγάλες στρεβλώσεις και ζημίες από την ΕΕ. Αλλά, δυστυχώς η ανάλυση είναι ετεροβαρής και καταλήγει στο να αποποιείται κάθε ευθύνη μας. Είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τα σιδηρά δεσμά μιας κοινωνίας η οποία έχει εθιστεί στο «ξύσε μου την πλάτη, για να σου ξύσω τη δική σου». Μια κοινωνία η οποία φοβάται πως οι προτάσεις αποτελούν ταμπού για την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ συμφερόντων και κατεστημένων «μαγαζιών» κάθε είδους.
Το σώμα της Ελλάδος διαλύεται. Μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές η οικονομική δραστηριότητα της χώρας θα έχει περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα για επιβίωση. Αυτό το οποίο κινεί την οικονομία η εμπιστοσύνη έχει εκλείψει. Το χρήμα, το ευρώ, έχει γίνει το καλό νόμισμα το οποίο αποθησαυρίζεται, και δεν κυκλοφορεί. Οι καταθέσεις εξαφανίζονται είτε στο εξωτερικό είτε στα σεντούκια. Το κακό νόμισμα διώχνει το καλό. Το είπε ο Αριστοφάνης στους Βατράχους. Και βέβαια το καλό νόμισμα είναι η εμπιστοσύνη πως δεν θα χαθούν οι αποταμιεύσεις του καθενός. Σημασία έχει πως από τον μετανάστη μέχρι τον συνταξιούχο κανείς δεν εμπιστεύεται την ελληνική πραγματικότητα. Μερικοί θα αντιδράσουν λέγοντας πως είμαστε άδικοι. Πως είναι οι πολιτικοί οι οποίοι δεν ξέρουν τι κάνουν και τι λένε. Δυστυχώς, και το ένα είναι σωστό, και ο αντίλογος το ίδιο. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η καταστροφή της εμπιστοσύνης, ήταν εύκολη δουλειά. Συνεργάστηκαν πολλοί παράγοντες για να επιτευχθεί. Και ακόμα προσπαθούν, ακόμα και τα όργανα της ΕΕ τα οποία κάνουν αντιφατικές δηλώσεις τρις φορές την ημέρα. Η επαναφορά της εμπιστοσύνης είναι δύσκολο έργο. Μαζί με την Ελλάδα η φυγή κεφαλαίων έχει γίνει πραγματικότητα σε όλο την ευρωπαϊκό νότο. Το ίδιο συμβαίνει και το ευρώ. Υπάρχει φυγή από το ευρώ σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, προς εργαλεία επενδύσεων και αποταμιεύσεων άλλων νομισμάτων και οικονομιών
Τι πρέπει να αποφασίσει η ελληνική κοινωνία; Αυτό το οποίο περνάει τη δοκιμασία των «κατάλληλων εμπειρικά» προτάσεων. Δηλαδή με απλά λόγια το ό,τι δουλεύει κα παράγει πλούτο στη σημερινή παραγωγική δραστηριότητα. Οι θεωρίες περί των ορίων ή μη του κράτους, δίκαιης κατανομής των εισοδημάτων, και περί εθνικών διεκδικήσεων παλαιών οφειλών αυτή τη στιγμή είναι παρόμοιες με τις αντεγκλήσεις περί αγγέλων και της υλικό-πνευματικής τους υπόστασης. Είναι σημαντικές και δεν τις ακυρώνουμε. Αλλά, αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην αγορά και την οικονομική δραστηριότητα, τότε δεν χρειάζεται να παίξουμε κανένα πόκερ, δεν χρειάζεται να απειλήσουμε κανένα καπιταλισμό ή νέο-φιλελευθερισμό. Θα έχουμε υποστεί εσωτερική κατάρρευση.
Για να αποφύγουμε αυτό τη δοκιμασία, τα πολιτικά κόμματα τα οποία θέλουν να κυβερνήσουν, πρέπει να δεσμευθούν για μια παραμονή στο ευρώ με όρους επαναδιαπραγμάτευσης ρεαλιστικούς ακόμα και με ένα νέο κούρεμα του 33%, αλλά και με τη δέσμευση της βέβαιης εφαρμογής των κοινοτικών μεταρρυθμίσεων σε διάστημα ρεαλιστικό για να  επανέλθει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία πρώτα των ίδιων των Ελλήνων και να αποκτήσουν αξία τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και των ιδιωτών. Η χώρα δεν μπορεί να αποφασίζει δίχως έρμα. Οι πολίτες δικαιούνται να ξέρουν τι θέλουν τα κόμματα και πως θα το επιτύχουν. Όχι με ευχολόγια αλλά με μέτρα και πρόγραμμα.
Αν πάλι κόμματα θέλουν να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή πρέπει  όχι μόνον να πουν πως θα το κάνουν αλλά και τι είδους οικονομική πολιτική θα ακολουθηθεί με τη δραχμή. Η δραχμή δεν είναι πανάκεια, είναι ένα εργαλείο νομισματικής πολιτικής αλλά η διοίκηση, η φορολογία, οι εργασιακές σχέσεις, το επιχειρείν, οι ΔΕΚΟ πρέπει να ξέρουμε πως θα σχεδιαστούν με τη δραχμή. Η δραχμή από μόνη της δεν είναι οικονομικό πρόγραμμα παραγωγής και διανομής πλούτου. Αντίθετα, μπορεί να γίνει εργαλείο αυτοσυγκέντρωσης πλούτου και ανισότητας μέσω του πληθωρισμού και της υποτίμησης του νομίσματος. Εν ολίγοις, χρειαζόμαστε ένα Μνημόνιο δραχμής. Δίχως αυτό και η συζήτηση περί δραχμής είναι για το θεαθήναι.
Το δεύτερο το οποίο πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουμε ως οικονομικό αλλά και ως βασικό κοινωνικό πρόβλημα είναι το ζήτημα των ανέργων. Είναι πλέον ή βέβαιον πως δεν δημιουργείς εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας σε λίγους μήνες, αλλά σε χρόνια. Κύριο μέλημα δικό μας αλλά και της Ευρώπης να δημιουργήσει ένα ταμείο ανεργίας το οποίο θα εγγυηθεί ένα επίδομα πέραν του έτους και το οποίο και θα μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός ζήτησης. Ήδη άρχισαν συζητήσεις με τη Σύνοδο της 23/5/2012. Και βέβαια, πέραν της Ευρωπαϊκής πολιτικής η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προβλέψει στη χρηματοδότηση την οποίαν θα στοχεύσει προς δημόσιες επενδύσεις να συμπεριλάβει το ζήτημα την αντιμετώπιση της ανεργίας με κάθε τρόπο. Ανεργία του 22% σε Ισπανία και Ελλάδα, και 11,5 σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με ευχολόγια περί ανάκαμψης μέσω δημοσιονομικής συρρίκνωσης. Αυτό είναι χρήσιμο για ένα σημείο για να αποκαταστήσεις την εμπιστοσύνη των επενδυτών στο ευρώ, αλλά δεν φτάνεις στο άκρο να έχεις το εν πέμπτο των Ευρωπαίων πολιτών σε κατάσταση ένδειας. Είναι βέβαιο πως τα περιθώρια για τύπωμα χρήματος και για ανάπτυξη με τον παλιό καλό τρόπο δεν είναι εύκολο να γίνει με το σημαντικό συνολικό δημόσιο χρέος της Ευρώπης, το οποίο είναι συνολικά το 87% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Βέβαια το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ είναι σήμερα 100% του αμερικανικού ΑΕΠ. Αλλά το κοινωνικό πρόβλημα της ένδειας δεν αντιμετωπίζεται με σχέδια ετών, χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση. Η γερμανική αντίληψη για την οικονομία είναι σύμφυτη με μια αντίληψη για την κοινωνική οργάνωση και ευθύνη. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού του Νότου δεν θα συνοδευτεί με ήπια προσαρμογή αλλά με βίαιες αντιδράσεις. 
Τρίτον, και είναι κυρίως πρόβλημα των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, οι σκοποί και τα εργαλεία των τραπεζών πρέπει να ξεκαθαρίσουν με νέους όρους μετά από τα μαθήματα που πήραμε από τα παθήματα μας.[3] Επενδυτικές και εμπορικές τράπεζες σε πλήρη διαχωρισμό. Οι τράπεζες διαμεσολαβούν μεταξύ αποταμιευτών και του επιχειρείν, δεν είναι παίχτες σε καζίνο. Είναι εγγυητές αποταμιεύσεων και διαχειριστές ξένου χρήματος. Οι τράπεζες επίσης, όπως και κάθε επιχείρηση, υπόκειται στον κίνδυνο της πτώχευσης. Καπιταλισμός χωρίς το ρίσκο της πτώχευσης δεν μπορεί να υπάρχει. Δεν μπορούν οι τράπεζες να παίζουν τις καταθέσεις σε προϊόντα τύπου πυραμίδας. Ας παίξουν τα δικά τους. Αυτό βέβαια είναι ευρωπαϊκό ζήτημα αλλά η συζήτηση πάνω σε αυτό έχει ανοίξει και είναι καιρός να αποφασιστεί η κάθαρση. Η χώρα σε αυτό το ζήτημα πρέπει να συμπορευθεί με όσες ευρωπαϊκές χώρες σκοπεύουν να προχωρήσουν σε ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού. Αυτό το θάμα δεν έχει προτεραιότητα για την άμεση επιβίωση μας. Είναι όμως ένας στόχος για μεταρρυθμιστές ο οποίος έχει ουσία και νόημα για το μέλλον μας αλλά και της Ευρώπης.
Το τέταρτο ζήτημα είναι το θέμα των παρανόμων μεταναστών. Το θεωρούμε εθνικό θέμα και ταυτόχρονα κοινωνικό και οικονομικό. Τα κόμματα πρέπει να επεξεργαστούν μια εθνική πολιτική. Ποια θα είναι αυτή; Σίγουρα, όχι η μέχρι σήμερα. Τα κόμματα δεν είναι μη-κυβερνητικοί οργανισμοί. Έχουν ευθύνη για το ζήτημα αυτό απέναντι στη χώρα και την ιστορία της, Όλα τα κόμματα, και τα της εξουσίας και της αντιπολίτευσης. Η αλήθεια είναι πως η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών πρώτα από Αλβανία, και από Ανατολική Ευρώπη και στη συνέχεια από Μ. Ανατολή και Αφρική δεν ήταν εύκολο να σταματήσει από ελληνικές και μόνο ενέργειες. Το κόστος για την αποτελεσματική φύλαξη χιλιάδων χιλιομέτρων συνόρων έχει τεράστιο κόστος. Πέραν αυτού, η αριστερά και το ΚΚΕ (δύο διαφορετικές πολιτικές οντότητες κατά την Κα Παπαρήγα) αλλά και άλλοι προοδευτικοί με το σλόγκαν «είμαστε όλοι μετανάστες» πήραν το θέμα πάνω τους. Το ΠΑΣΟΚ ψάρευε ψήφους, και οι ντόπιοι επιχειρηματίες φτηνή και ανασφάλιστη εργασία. Ο «μεσαίος χώρος» προτιμούσε την ήπια προσαρμογή και το κάψιμο της Αθήνας από το εφαρμόσει το νόμο. Οι γέροντες είχαν ανάγκη από περίθαλψη και τα παιδιά από νταντάδες και οι σεξουαλικές ανάγκες των Ελλήνων ικανοποίηση. Όλα αυτά συνεργάστηκαν και την ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή πολιτική για να κατασκευάσουν μια Λερναία Ύδρα της οποίας δεν μπορούν να κόψουν τα κεφάλια. Σε μια οικονομική κατάσταση σαν και αυτή η Χρυσή Αυγή όχι μόνον δεν θα εξαφανιστεί αλλά θα αυξηθεί η επιρροή της. Με κηρύγματα για ανθρώπινα δικαιώματα δεν βρίσκουν δουλειά άνεργοι Έλληνες σε δεκάδες χιλιάδες εργασίες τις οποίες κρατούν άνθρωποι οι οποίοι πληρώνονται ελάχιστα και δίχως κοινωνικές ασφαλίσεις. Ο χρόνος λιγοστεύει και ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι πολύ σκληρός για όλους. Ακόμα και τα ενοίκια στην Αθήνα διατηρούνται υψηλά λόγω της χρήσης δεκάδων χιλιάδων κατοικιών στο κέντρο από μετανάστες οι οποίοι έχουν εκτοπίσει τους πρώην κατοίκους ή νεοπαγείς πλουσίους στην περιφέρεια. Το πρόβλημα των μεταναστών είναι ζήτημα και οικονομικής πολιτικής και εσωτερικής ασφάλειας και συνοχής Μια χώρα με ανυπαρξία τήρησης των νόμων σε όλα τα επίπεδα, όπως στον τομέα ανασφάλιστης εργασίας, φορολογίας, δημόσιας διοίκησης, νόμου και τάξης δεν έχει πολλές πιθανότητες να προσελκύσει επενδύσεις, ούτε καν εσωτερικές, δηλαδή θέσεις εργασίας με βάθος χρόνου αλλά μόνον ευκαιριακές «αρπαχτές».
Εάν δεν επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη στο σπίτι μας, στους εαυτούς μας αποφασίζοντας για το τι θέλουμε και πως θέλουμε να γίνει, το σπίτι μας θα το κάψουμε μόνοι μας και ίσως πάρουμε και κάποιους μαζί μας. Αυτό όμως δεν μας παρηγορεί καθόλου. Δεν έχουμε το σύνδρομο του Σαμψών. Αυτό ανήκει στη σκοτεινή πλευρά άλλων παραδόσεων. Η ελληνική δημιουργική φαντασία ήταν σκέψη φωτός. Το να πάρουμε μαζί μας τους κακούς Γερμανούς ή Ευρωπαίους ή τους κακούς καπιταλιστές αποτελεί ψυχολογική διαστροφή, ναρκισσιστική απόληξη, όχι του Ομηρικού ήρωα, αλλά μιας κοινωνίας ή οποία πιστεύει πως δίχως αυτήν το ανθρώπινο είδος δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Επειδή Θεός, όπως καθορίζεται από το φαντασιακό της κάθε κοινωνία, είναι ο Θεός του Ξενοφάνη, και τέτοιος Θεός δεν υπάρχει, και επειδή μπορούμε να συγκροτήσουμε και άλλες θεότητες πέραν των ήδη συγκροτημένων, με άλλες ιδιότητες, καιρός είναι να θυμηθούμε πως υπάρχει και η δημιουργική πλευρά των Ελλήνων, η πλευρά που εγκαθίδρυσε τον ορθολογισμό, θεμελίωσε την επιστήμη, την τέχνη σε όλα τα επίπεδα και ασχολήθηκε με το χρήμα πολύ πριν από πολλούς άλλους, με τον Θεμιστοκλή, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Αριστοφάνη, τον Ξενοφώντα, ακόμα και τον Ησίοδο.  
Αν κάποιοι προσπαθήσουν να με αντικρούσουν με το αντεπιχείρημα πως η αρχαία οικονομία δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό, το κέρδος και το τραπεζικό κεφάλαιο, παραβιάζουν θύρες ανοικτές. Αλλά να έχουν υπόψη τους πως δίχως την χρήση τού αργύρου του Λαυρίου για να ναυπηγηθούν τριήρεις, αντί να μοιραστούν στους Αθηναίους πολίτες, επίτευγμα του Θεμιστοκλή, η Αθήνα θα είχε χαθεί, Χρυσούς Αιώνας δεν θα είχε υπάρξει. Δίχως την αρτιότερη οικονομική οργάνωση εκστρατείας της αρχαιότητας από τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο το Μέγα, η Ελλάδα δεν θα υπήρχε προ πολλού. Ο περσικός χρυσός θα είχε τελειώσει ό,τι είχε αφήσει πίσω του ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Η Ελλάδα θα ήταν ένα φάντασμα σαν την αυτοκρατορία των Τρώων και των Χετταίων. Αν δεν υπήρχε η εμπιστοσύνη στο Βυζαντινό νόμισμα, οι Άραβες δεν θα το χρησιμοποιούσαν για δικό τους για έναν περίπου αιώνα μετά την κατάκτηση της Μ. Ανατολής και του ελληνικού κόσμου από το 636μ.χ. στη μάχη του Ιερεμίακα. Όσο για την λατρεία της πενίας από την Εκκλησία και το μοναχισμό αυτό δεν βασίζεται πουθενά από το κείμενα του χριστιανισμού. Είναι άλλο ο ασκητισμός ως βάσανος για την αιώνια ζωή σε επίπεδο ατομικής επιλογής και άλλο η υποκριτική υμνωδία προς την πενία ως μέσον για την είσοδο στον Παράδεισο. Ο Ιησούς είπε πως είναι δύσκολο να μπει ένας πλούσιος στον Παράδεισο αλλά δεν είπε πως αυτόματα η ιδιότητα της πενίας μας οδηγεί στον Παράδεισο. Ολόκληρη αυτή η υποκριτική στάση απέναντι στο χρήμα, το οποίο υποτίθεται πως δεν το προτάσσει η Βυζαντινή παράδοση και ο χριστιανική ηθική είναι ένας απίστευτος μύθος. Αν οι Ρώσοι έγιναν χριστιανοί οφείλετε στο ότι κατεπλάγησαν και έμειναν ενεοί από τον πλούτο της Αγίας Σοφίας και της επιβλητικότητα και μεγαλοπρέπεια της ορθόδοξης λειτουργίας. Η Εκκλησία η ίδια προβλήθηκε από τον πλούτο της και το ίδιο και η Αυτοκρατορία, και το Ιερόν Παλάτιον.  Βέβαια υπό Μουσουλμανική κατοχή ένας πλούσιος χριστιανός ή εβραίος ή αρμένιος, ήταν μια πρόκληση για την εξουσία. Η φτώχια δε, ενδημική κατάσταση στον Ελλαδικό Βαλκανικό χώρο από την Ρωμαϊκή κατάκτηση και μετά ήταν μια πραγματικότητα η οποία δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας τρόπος ζωής και μια σαφώς κοινωνικά και πολιτιστικά αποδεκτή κατάσταση ως μέτρο αξιακής κρίσης, εφόσον και ο πλούτος ήταν η εξαίρεση και πιθανότατα αποτέλεσμα συναλλαγής με τον οποιοδήποτε κατακτητή.
Οι Έλληνες είναι όντως ιστορικός λαός με ιδιοτυπίες και ξεχωριστά στοιχεία παράδοσης από την Ευρώπη της Επιστημονικής, Πολιτικής και Βιομηχανικής Επανάστασης. Αυτό για πολλούς σημαίνει πως είμαστε τόσο διαφορετικοί από την παράδοση της Ευρώπης ώστε μπορούμε να επιλέγουμε αλλά καρτ τι από όλα αυτά θα πάρουμε και τι θα αφήσουμε. Δυστυχώς, αυτό το σκεπτικό για να έχει λειτουργικό αποτέλεσμα πρέπει να είχαμε αναπτύξει ένα ιδιότυπο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο το οποίο κινείται ανάλογα με την εμπειρία του κόσμου ο οποίος μας περιστοιχίζει. Αυτό το μοντέλο δεν υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Πέραν όμως αυτού οι συσχετισμοί ισχύος δεν υπήρξαν ποτέ ευνοϊκοί υπέρ της Ελλάδος είτε στην αντιπαράθεση της με την Ανατολή, είτε με την Δύση. Οι συσχετισμοί αυτοί έχουν επιβαρυνθεί εναντίον μας τα τελευταία χρόνια με την αστάθεια στην περιοχή και την Τουρκία σε ανάδειξη, ασταθούς μεν αλλά παρόλα αυτά, περιφερειακής δύναμης. Για να επιβιώσει η ελληνική ιδιοτυπία πρέπει να αποφασίσει πως θα λειτουργήσει ως κοινωνία και παράδοση ώστε να συντονιστεί με όσους μπορεί να συνομιλήσει σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, γεωπολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά.   
Σήμερα, οι πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων χωρίς προσποιήσεις και ψέματα, προσβλέπουν προς την Ευρώπη. Και η Ευρώπη είναι δυστυχώς και περιδεής και διηρημένη. Η αριστερά του Κου Τσίπρα και η δεξιά του Κου Σαμαρά ταξιδεύουν και συνομιλούν με τους Ευρωπαίους πολιτικούς. Δεν νομίζω πως εισέπραξαν τίποτε διαφορετικό ο ένας από τον άλλο. Η «αριστερά» προφασίζεται πως κάνει ένα ποιοτικό άλμα, η δε «δεξιά» πως τώρα αγωνίζεται για κάτι διαφορετικό, πως έχει πρόγραμμα. Το έχει ή και αυτή προσποιείται; Ευχόμαστε και οι δύο να έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται προς τα ζητούμενα. Πάντως μέχρι στιγμής δεν το βλέπουμε.
Τα κόμματα έχουν υποχρέωση να μιλήσουν καθαρά, δίχως τα επαναλαμβανόμενα ψέματα και με προτάσεις εντός πραγματικότητας. Πρέπει να δώσουν την αίσθηση πως ξέρουν τι λένε και πως μιλούν με τη γλώσσα της αλήθειας. Όποιος και αν επιλεγεί από τις εκλογές έχει υποχρέωση να συνεργαστεί, να μιλήσει και να πιέσει για το πιο λειτουργικό σχέδιο για τη χώρα. Αν ο λαός δεν θέλει τις παλιές ηγεσίες, και έχει τους λόγους του, ας επιλέξει άλλες. Όμως οι νέες ηγεσίες πρέπει να γνωρίζουν πως αν δεν σώσουν το σπίτι τους με σχέδιο και πραγματισμό με «κατάλληλες εμπειρικές» προτάσεις θα υποστούν χειρότερη μοίρα από τις παλαιές και μαζί τους και ο τόπος.

Νικόλαος Α. Μπινιάρης  24/5/2012




[1] Δες άρθρο Δ. Κωνταντακόπουλου, Περιοδικό Επίκαιρα  και δηλώσεις Α. Τσίπρα.
[2] Επειδή έχουμε μια μεγάλη πείρα στο πόκερ και στα παίγνια γενικά, όπως κα στη θεωρία παιγνίων, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ανάλυση του θέματος, Δεν αξίζει τον κόπο γιατί και μόνο η σκέψη πως κάποιος μπορεί να σκεφτεί να παίξει τη γυναίκα του, τα παιδιά του ή τη χώρα του σε μια μπλόφα μας προκαλεί αποστροφή.
[3] Βλέπε Κ. Μελάς: Χρηματοπιστωτικές κρίσεις 1974-2008 Εκδόσεις Λιβάνη 2011. Το ζήτημα αυτό δεν άπτεται των αμέσων αναγκών της ελληνικής οικονομίας, αλλά είναι μια καίρια δομική αλλαγή για το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.